Joris en de draak

Begin maart is mijn avontuur begonnen. Ik voelde de roeping (reiskriebels) om weer op pad te gaan door Europa. De eerste plek waar ik nu al enkele weken als vrijwilliger werk is een spiritueel centrum midden in het Zwarte Woud in Duitsland. Het Zwarte Woud, gelegen in het zuidwesten van Duitsland, is het grootste bosgebied bij onze oosterburen.

De natuur is hier prachtig. In mijn vrije tijd ga ik regelmatig wandelingen maken door het woud. De afgelopen weken is het hier stormachtig weer geweest, maar ik liet mij zeker niet tegenhouden om de natuur te gaan verkennen. Het is een bijzondere ervaring om met zulke weeromstandigheden te wandelen door te natuur. Ik loop regelmatig naar de top van een heuvel waar ik uitzicht heb over het woud. Ik vind het prachtig om kilometers ver over het landschap te kunnen kijken. En juist vanwege de donkere wolken is mijn ervaring extra intens. Ik zoek deze intensiteit steeds vaker op, ik stap uit mijn comfortzone en ik voel op zulke momenten dat ik leef. Ik voel bezieling.

Zoals bij elke reis komen er altijd uitdagingen/obstakels op mijn pad. Zo is het leven in deze wereld van dualiteit. We kunnen ons niet verstoppen voor uitdagende ervaringen. Vroeger of later komen wij allemaal onze draak tegen op het pad. Ik noem zulke momenten van uitdaging ook wel ’triggers’. Het zijn van die gebeurtenissen in je leven waar je wordt geconfronteerd met negatieve emoties zoals angst, onzekerheid, woede, verdriet etc.

Gezien de vele veranderingen, uitdagingen en ontmoetingen op een reis komen triggers vaak voor op mijn pad. Inmiddels weet ik beter met triggers om te gaan als vroeger. Vroeger had ik de houding van vluchten en negeren. Ik was er nog niet klaar voor. Als ik nu wordt geconfronteerd met mijn schaduw dan ga ik de confrontatie aan.

Je kunt verschillende houdingen aannemen als je wordt geconfronteerd met iets wat je moeilijk vindt. Als je kiest om te vluchten, dan stel je de controntatie alleen maar uit. Je zult dan later in je leven weer dezelfde triggers en gebeurtenissen ervaren, omdat je je schaduw nu eenmaal niet kan ontlopen, je draagt deze schaduw met je mee.

En het is zeker niet ‘goed’ of ‘slecht’ om te vluchten. Vraag jezelf wel of het voor je werkt. Soms ben je simpelweg innerlijk nog niet klaar en dan is het prima om te vluchten. Echter je kunt de confrontatie niet eeuwig blijven uitstellen als je de wens hebt om te groeien in het leven.

Als je de wens hebt om je te ontwikkelen in het leven, dan zal je vroeger of later de confrontatie met je schaduw aan moeten gaan. Je kunt niet langer vluchten… je zult je draak moeten confronteren. En dat voelt zeker niet als makkelijk. Het vergt moed om het monster onder je bed te confronteren.

En wat gebeurt er met je al je de confrontatie met je draak aangaat? Wat als je niet langer vlucht voor je schaduw? Wat gebeurt er als je het monster onder je bed recht in de ogen kijkt? Elke keer als ik dit doe… dan voel ik mijn kracht.

Als ik mijn draak confronteer met moed, liefde en vertrouwen dan groei ik als mens. Ik voel mijn kracht en ik voel dat ik de negatieve lading van de gebeurtenis kan loslaten. Er schijnt dan een nieuw licht op deze trigger en ik zie de trigger niet langer als obstakel. En ook niet als negatief. Het was al die tijd al een mogelijkheid (een sleutel) om mezelf verder te ontwikkelen.

Eén van mijn draken was mijn angst voor ziektes. Ik wilde vroeger niets horen of lezen over ‘enge ziektes’ zoals kanker. Nu toon ik een andere houding. Ik wil niet langer vluchten. Ik wil juist steun kunnen bieden aan mensen die het moeilijk hebben.
Hier in Duitsland werd ik ook met iemand geconfronteerd die eng nieuws kreeg van de dokter. Ik bewonder haar moed dat ze een heel goede houding toont. En het voelt goed dat ik zelf niet langer een angstreactie toon of dat ik vlucht. Nu kan ik juist een steunpilaar zijn. En dat voelt als een groot verschil. Ik neem nu verantwoordelijkheid voor mijn houding en waar ik mijn energie/focus op richt.

Het voelt voor mij nu als een spannende tijd om op aarde te zijn. Er zijn zoveel veranderingen gaande. Het lijkt erop alsof de hele wereld aan het ontgiften/detoxen is en dat al het vuil eruit moet komen zodat we vervolgens kunnen helen. We komen nu allemaal onze draken tegen.

Als we onze samenleving willen helen dan zullen we de confrontatie met de duisternis ook aan moeten gaan. Ik geloof echter niet in ‘het kwaad’. Ik zie duistere wezens liever als gewonde vogels die niet langer weten hoe het voelt om te kunnen vliegen. Het is niet onze taak om met de duisternis te vechten. Het is onze taak om de duisternis te helen. We zijn in de kern allemaal wezens van liefde en licht. En duisternis heeft ook zijn rol in het verhaal. Zonder duisternis kunnen we ook geen ervaring van licht hebben. Zonder ervaring van het kwaad kan je ook niet weten wat het goede is.

Zodra we onze draken in het leven confronteren met een houding van liefde is er sprake van heling. Ik zeg je dit… In de confrontatie van je trigger vind je de sleutel voor je persoonlijke groei en ontwikkeling.

Ik ga nu lichter als ooit door het leven. Dit voelt goed.