Tulsi en Lila – Zussen van Vreugde

Mijn zus Tulsi en ik houden ervan om uit te slapen in onze zwevende slaapbol, maar vandaag wilden we toch vroeg opstaan. Zodra de eerste zonnestralen door onze bolvormige slaapruimte heen dansten, werden we opgetogen wakker. We keken elkaar aan met een glimlach. We wisten: er wacht ons een heerlijke dag in de natuur. Een gezegende dag waar we ons al op verheugden sinds onze nomadenstam hier eergisteren aankwam.

Tulsi en ik, de tweelingzussen, rekten ons nog een laatste keer uit en besloten op te staan. Op deze zomerse dag trokken we onze luchtige kleding aan, die we zelf ontworpen en geweven hadden. De draden waren gemaakt van brandnetelvezel. Tulsi wist nog goed hoe het voelde toen ze haar zelfgemaakte kleding voor het eerst aantrok. Het zat niet alleen heerlijk — het voelde ook als een tweede huid, verbonden met de aarde.

Onze bolvormige slaapruimte opende zachtjes een ronde deur. Traptreden ontvouwden zich, zwevend in de lucht, net als de slaapbol zelf. Praktisch én intuïtief: de zwevende ruimte voelde precies aan wat we nodig hadden.

Deze ochtend wilden we vroeg opstaan om het vogelconcert te beluisteren bij zonsopgang — ons favoriete moment. Een heilig begin van de dag, afgestemd op de toon van vreugde. De vogels stemden zich af op de eerste, subtiele trillingen van de opkomende zon. Eén voor één vielen ze in met hun ochtendlied, elk in een specifieke volgorde. De meest elektrisch afgestemde fluiter begon, en daarna volgden de anderen. Een genot voor onze hele stam. En wij zussen vonden het heerlijk om na een moment van luisteren ook mee te zingen met dit ochtendconcert.

Zoals vaak kwamen de leden van onze nomadische stam één voor één tevoorschijn om mee te luisteren. Na verloop van tijd vielen Tulsi en ik in met onze zang, volledig in harmonie.

Onze gemeenschap was verrukt door het vogelgezang en ons meezingen. De stam heette: de Stam van de Zwaluw. Veel stammen droegen de naam van een trekvogel, waarvan ze een bepaalde kwaliteit weerspiegelden. Net als de zwaluw hield onze stam ervan om al dansend en jubelend door het leven te gaan.

Onze levenswijze was eenvoudig en volledig afgestemd op de natuur. Dat betekende niet dat we geen technologie gebruikten, onze technologie was juist zeer geavanceerd, maar volledig in harmonie met mens en natuur. Alles, inclusief technologie, stond in dienst van Moeder Natuur. En eenvoud was daarbij een belangrijke waarde. Waarom technologie gebruiken voor iets dat je zelf ook kunt doen?

De slaapkoepels waren daar een goed voorbeeld van: zwevende, transparante bollen van antimaterie die meebewogen met de stam zonder belasting te vormen voor de omgeving. Haast bestond niet meer op de Nieuwe Aarde. Waarom zou je je haasten? Het is juist verrukkelijk om te vertragen en elk heilig moment te proeven.

Na enkele maanden van rondreizen was de Stam van de Zwaluw aangekomen in wat vroeger bekendstond als Centraal-Europa, nu een prachtig gelegen vallei tussen de Alpen. Eén van onze favoriete plekken om jaarlijks in de zomerperiode naar terug te keren. De seizoenen op de Nieuwe Aarde waren milder en stabieler dan vroeger. Nooit te warm, nooit te koud. Zelfs daarin hield de natuur rekening met ons. Het contrast tussen de seizoenen had waarde, voor mens én dier.

Na het ochtendzingen maakten Tulsi en ik een wandeling naar de prachtig groenkleurige bosmeertjes. Een plek vol leven, schoonheid en rust. Daar konden we uren doorbrengen in stille verwondering. We kozen vaak een wilgenboom die over het water hing, ideaal om op te klimmen en de meertjes van bovenaf te observeren.

Na een kwartier begon de magie: een school kleine, groenkleurige visjes zwom onder ons door. Een ijsvogeltje scheerde voorbij over het water als een blauwe flits. Een ringslang gleed sierlijk over het water. Onze liefde voor de natuur was als een magneet voor de dieren van het bos.

En toen, op een onverwacht moment, klonk het geluid waar Tulsi kippenvel van kreeg: haar lievelingsgeluid. De roep van de wilde ganzen. We keken elkaar glimlachend aan, we wisten wat dit betekende. En ja hoor: hoog in de lucht verscheen een V-formatie. Onze geliefde ganzenvrienden waren onderweg!

Ze cirkelden even boven ons, en daalden toen langzaam af naar het meertje. Eerst een plons, toen gegak. Zodra ze ons zagen, kwamen ze kwetterend op ons af. Wat een weerzien! Het voelde als een familie-reünie.

Zowel Tulsi als ik kregen tranen in onze ogen. Wat een onverwacht geschenk. Eén voor één kregen de ganzen een knuffel van ons. Vreugde, herinnering, verbondenheid — alles vloeide samen in dat heilige moment.

Op de weg terug door het bos besloten we bosbessen en alpine-aardbeitjes te plukken. Wat een heerlijke, zoete smaak! Al moeten we daarbij zeggen dat eten tegenwoordig eigenlijk meer optioneel was dan noodzakelijk voor de mensen van de Nieuwe Aarde. De zuivere lucht zat zo vol met levenskracht en voedzaam stuifmeel, dat iedereen als het ware glom van vitaliteit.

Maar juist vanwege de smaakbeleving was het een waar genoegen om te proeven van de besjes, noten en kruiden van deze streek. Smaak bleef nu eenmaal één van de prettigste manieren om je te verbinden met Moeder Aarde.

Na een hele dag zwerven door de natuur besloten de tweelingzussen terug te keren naar de standplek van de stam. Het was tijd voor het stilteconcert.

Deze samenkomst was een heilig moment voor de stam van de Zwaluw: samenkomen in simpelweg zijn. Het ‘rijke zijn’ in stille aanwezigheid. Ieder stamlid zuiver en aanwezig, met volle aandacht. Gewoon in stilte zitten, je innerlijke licht laten stralen. Zonder agenda. Zonder doel. Misschien wel het grootste geschenk voor Moeder Aarde: haar kinderen in zuivere afstemming.

Laat in de avond keerden Tulsi en Lila terug naar hun bolvormige slaapvertrek. Ze voelden beiden de wens om te reflecteren op hun dag in de buitenlucht — om de fijne momenten nog één keer in dankbaarheid te beleven.

“Wat was jouw favoriete moment?” vroeg Lila aan Tulsi.

Beide zussen glimlachten. Lila kende het antwoord al.

“Het wederzien… en het knuffelen van de ganzen,” fluisterde Tulsi.

Maar na een korte stilte vervolgde ze, met een zachte blik in haar ogen:
“En toch… als ik de natuurbelevingen van vandaag dieper op me laat inwerken… dan komt er iets anders naar boven.”

“Oh? Vertel… wat bedoel je?” vroeg Lila nieuwsgierig.

“Datgene wat alles verbindt,” zei Tulsi, langzaam, met een diepe lading in haar stem.

“Wat danst er door het eerste licht van de zon?
Wat zingt er door de vogels — en door jou en mij?
Wat zwemt er door de groene visjes in het meer?
Wat flitst voorbij in de blauwe schicht van de ijsvogel?
Wat proef je als je een bosbes eet?
Wat voel je in je lichaam, je hart en je huid… als je een gans knuffelt?
Wat ontdek je — in de stilte?”

Lila luisterde, haar adem vertraagd, haar ogen zacht.
Ze voelde zich landen in een dieper veld van waardering.

Na enige tijd antwoordde ze:
“Bedoel je… Moeder Natuur?”

Tulsi glimlachte.

“Wat spreekt er door Moeder Natuur?” vroeg ze.
“Of bedoel je… de Liefde?” zei Lila.

“Nu kom je in de buurt,” antwoordde Tulsi zacht.

“Laatst hoorde ik één van de ouderen uit onze stam een verhaal vertellen,” ging ze verder.
“Over hoe de Goddelijke Bron een spelletje verstoppertje met ons speelt. En dat het onze taak is om Haar te zoeken — te herkennen, te voelen… om de Liefde te ontmoeten in alles.”

“En dat is wat wij doen, Lila. Met onze natuurbelevingen.
Elke vogel, elke vis, elk moment — is een kans om de Bron te zien.
Als wij de hogere mens in onszelf willen wekken,
dan mogen we de Bron niet vergeten.
In niets. In niemand.”

Die woorden raakten.

Lila voelde een diepe herinnering in haar ontwaken —
als iets dat altijd al aanwezig was, maar nu pas zachtjes werd aangeraakt.

De zussen keken elkaar aan.
Een glimlach. Stil. Heilig.

En ergens, diep vanbinnen, wisten ze het allebei:
in elk dier, elk lied, elke stilte —
was het de Bron die hen groette.
En in elke heilig moment… zouden ze die Bron weer ontmoeten.