De Groene Reiziger en de Helpende Hand

De stam van de Zwaluw reisde verder over de gele weg.
Op een zachte middag naderde een mysterieuze vreemdeling hun kamp.

Tulsi en Lila verwelkomden hem met bronwater en verse vijgen — zoals elke reiziger warm werd ontvangen door de stam.
Maar al snel voelden ze dat dit geen gewone vreemdeling was.
Zijn energie was anders.
Wanneer je in zijn nabijheid kwam, vulde een diepe vrede de lucht — een stille warmte die door de huid heen zong.

“Wat is uw naam, heer?” vroeg Tulsi.

“Mijn naam doet er niet toe, kind,” antwoordde hij glimlachend, “maar geef mij gerust een.”

“Wat denkt u van Moss?” zei Tulsi. “De kleur van uw gewaad doet me denken aan het mos in het woud.”

“Moss,” herhaalde hij instemmend. “Dat klinkt goed.”

Hij boog zijn hoofd. “Gezegend zijn jullie, bewoners van dit paradijs.
Het leven in dit tijdvenster is pure schoonheid.
Maar vergeet nooit de roep van jullie broeders en zusters die nog in duisternis verkeren.”

“Hoe bedoelt u dat?” vroeg Benji, één van de mannen van de stam.

Moss keek in de verte, alsof hij door de tijd heen zag.
“Ik nodig jullie uit om met mij een metafysische reis te maken,” zei hij.
“Een reis van dienstbaarheid — om zielen te bevrijden die zichzelf hebben opgesloten in schaduw.”

Tulsi fronste. “Zielen bevrijden? Hoe bedoelt u dat precies?”

“Na hun overgang,” sprak Moss zacht,
“voelden sommigen zo’n diepe schaamte en schuld,
dat ze het Licht niet durfden te aanschouwen.
Ze vluchtten ervoor weg.
Maar de Bron oordeelt nooit. Er is geen straf —
er is alleen de helpende hand die hen zachtjes naar huis brengt.”

“Een helpende hand?” vroeg Lila. “Zoals wij de vlinders bevrijden die per ongeluk in onze slaapkoepels vliegen?”

Moss glimlachte. “Een prachtig beeld, kind.
Zo is het inderdaad.
Wij zijn die helpende hand — de zachte begeleiding terug naar Licht.”

Hij keek de kring rond. “Voor deze reis heb ik zeven moedige zielen nodig.
Zielen met evenwicht, aarding, en het vermogen om door duister heen Licht te blijven.”

Zonder aarzeling stapten zeven stamleden naar voren.
Moss plaatste hen in een geometrisch patroon op de grond — een mandala van aanwezigheid.
Hij sprak geen woorden, maar geleidde hen in stilte naar binnen,
de reis begon in adem, in trilling, in Licht.

Na verloop van tijd kwamen de zeven langzaam terug.
Hun ogen glansden, hun gezichten straalden van zachtheid.

Tulsi vroeg: “Wat hebben jullie ervaren?”

Maar Moss schudde het hoofd.
“Deze reis was alleen voor hen,” zei hij rustig. “Sommige ervaringen spreken niet in woorden.”

Hij keek de kring rond, zijn stem als een zucht van wind.
“Maar weet dit — dankzij hun moed zijn vele vlinders bevrijd.”

Hij stond op, boog, en liep naar de rand van het bos.
Waar hij verdween, groeide het groen ineens weelderig — alsof de aarde zelf hem herkende.

De stam bleef stil.
Toen fluisterde de Oudste:
“Ik herinner hem uit mijn jeugd. Hij zag er toen precies zo uit.
Hij is niet ouder geworden.”

Ze keek naar de plek waar hij had gezeten.
“Dat was geen gewone man. Dat was Khidr —
een dienaar van de Bron, levend buiten de grenzen van ruimte en tijd.
Waar een helpende hand nodig is, verschijnt hij.
Een zegen om hem te ontmoeten…
en om zélf die helpende hand te mogen zijn.”

Later die nacht zaten Tulsi en Lila naast elkaar onder de sterren.
De lucht was stil, het vuur bijna gedoofd.
‘We hoeven het nooit alleen te doen,’ fluisterde Lila.
Tulsi knikte, haar ogen glansden.
‘Er is altijd een helpende hand,’ zei ze zacht.
En ergens, ver voorbij tijd en plaats, glimlachte Moss.