Aila en de Spiegel van Licht

Op een dag kreeg ik van mijn goede vriend Joris een berichtje of ik een verhaal wilde schrijven over de Nieuwe Aarde. De dagen erna ben ik met mijn aandacht naar dat veld gegaan, totdat er iets gebeurde dat mij diep raakte.

Ik voelde hoe mijn hart openging in liefde voor jou, lief medemens.
Jarenlang heb ik mij dagelijks verbonden met de Bron van al het leven,
maar op dat moment was het alsof er een dam werd geopend—
een rivier stroomde door mij heen.

Liefde is de weg
In haar licht wordt alles zichtbaar.
In haar mysterie ligt alle wijsheid besloten die we nodig hebben om dingen te helen.

Ik liet mij meevoeren naar het verhaal dat verteld wilde worden.
Luister maar…

—

De dag dat ik haar ontmoette was anders dan andere dagen—alsof die een geheim in zich droeg.
Haar naam was Aila. Haar ogen straalden als de zon, vol warmte en compassie.

Ik wandelde door de bossen en de velden,
en samen gingen we verder, terwijl we diepe gesprekken voerden.
Het was alsof ik haar al mijn hele leven kende.

“Wat zijn je diepste dromen?” vroeg ze.
“Ik droom van een wereld waarin we als mensen in liefde samenleven,” antwoordde ik.
“Die wereld is verborgen in je hart,” zei ze.
“Als je wilt, kunnen we er samen heen.”

We gingen zitten aan de oever van een vennetje, sloten onze ogen,
en in stilte daalden we af naar de diepte in onszelf.

Daar wandelden we verder, totdat in de verte een vallei verscheen met een kleine gemeenschap.
Alles wat ik daar zag, verraste mij.

Er waren cirkelvormige gebouwen, ingedeeld als taartpunten.
Elke punt was een woning.
In het midden bevond zich een moestuin met groentes, fruit en kruiden—en een gemeenschappelijke ruimte.

Ik zag hoe de mensen daar in liefdevolle eenheid samenleefden:
in harmonie met zichzelf, met elkaar, met de natuur, en hun Bron.
Ik verlangde ernaar om bij hen te horen.

Aila zei dat ze een lange weg van innerlijke ontwikkeling waren gegaan om dit te bereiken.
En ik voelde: *die weg wil ik ook gaan.*

Een van de bewoners verwelkomde ons.
Hij was een schilder en wilde ons laten zien waar hij werkte.
Zo kwamen we bij het Centrum voor de Kunsten.
In elke ruimte werd een andere kunstvorm beoefend.
Er werd geschilderd, gebeeldhouwd, muziek gecomponeerd, gedanst,
en er werden gedichten en verhalen geschreven.

Aila ging overal naar binnen en vroeg de kunstenaars
of ze iets wilden creëren over de Nieuwe Aarde.

—

Daarna liepen we naar het centrum van de gemeenschap.
Daar stond een koepelvormig gebouw met vele vensters bovenin.
Het was hun Heilige Ruimte—een plaats waar mensen samenkwamen
om zich te verbinden met de Bron.

Er vond juist een ceremonie plaats.
Met diep ontzag ging ik naar binnen.

Ik was verwonderd door de schoonheid van het licht.
Het kwam niet alleen door de vensters—ook de mensen zelf straalden licht uit.

Een priesteres speelde harp en zong hemelse liederen.
Terwijl ik luisterde, voelde ik hoe ik in balans kwam.

Rondom de Heilige Ruimte lag een tuin waarin een serene rust heerste.
Wandelend voelde ik me verbonden met de bomen en de bloemen.

Het pad leidde naar een bron waar een duif zat.
Hij keek me warm aan.
Ik voelde dat hij bij mij zou blijven—als ik dat wilde.

Om mijn dorst te lessen, dronk ik van de bron.
Het water reinigde niet alleen mijn lichaam—het heelde ook mijn ziel.

Ik verlangde naar meer.

Toen ik me eroverheen boog, gebeurde er iets bijzonders:
het water werd een spiegel.
En daarin zag ik mijn essentie, mijn ware Zelf—
volledig één met de Bron, stralend van licht en liefde.

Ik jubelde van vreugde.
Aila was ontroerd en omhelsde mij.

—

Daar, zittend aan de bron, luchtte ik mijn hart.
Over alles wat mij ooit zo boos, machteloos en verdrietig had gemaakt.
Over de angsten die ik had gedragen.

Ik wist dat ik nu de sleutel had gevonden—de weg naar bevrijding.

Aila troostte mij, en we versmolten in een diepe eenheid.

Toen zei ze zacht:

“De weg naar de Nieuwe Aarde…

is dat ieder mens zijn ware Zelf weer gaat ontdekken en ontplooien.
Iedereen mag haar oorsprong en eenheid met de Bron opnieuw leren voelen.
Vanuit het Licht is er voortdurende hulp om mensen hierbij te begeleiden.
Er zijn geestelijke en materiële bouwstenen om deze aarde te laten ontstaan.

Maar alles begint in het hart.

Ongeloof en onverschilligheid zijn als blokkades op het pad.
Geloof, hoop en liefde zijn geestelijke bouwstenen.

En er zijn er nog veel meer,

die de Bron aan ieder mens wil schenken—

als je je erop richt, ervoor openstaat, en durft te vragen.

Maar de Bron—ofwel God—zal altijd je vrije wil respecteren.

De materiële bouwstenen zijn volledig in harmonie met de Aarde en de natuur.”

—

Terwijl ik naar haar luisterde, daalde een diepe rust in mij neer.
Ik keek nog even naar de duif bij ons,
en voelde mij oneindig dankbaar.

Een tipje van de sluier van dit grote geheimenis
was voor mij opgelicht.

Received by Ilonka – in devotion to the Source of All Life