Onze ware rijkdom is de schoonheid van Moeder Natuur

Als ik kijk naar het Zwitserse twintig-frankbriefje, zie ik daar de koninginnenpage. Deze vlinder is mijn favoriet — een majestueuze verschijning met een brede spanwijdte en een elegante zwaluwstaart. In Nederland zie ik hem zelden, maar in Zwitserland fladdert hij me vaker tegemoet. Daar noemen ze hem de Schwalbenschwanz, de zwaluwstaart, vanwege zijn sierlijke staartpuntjes die lijken op die van een zwaluw.

Toch is het niet vanzelfsprekend dat je hem ziet. Als je geen verbinding hebt met de natuur, dan valt hij je misschien niet eens op. Waar je met liefde naar kijkt, dat opent zich voor je. Je hebt je er energetisch mee verbonden, d.m.v. je liefdevolle aandacht.

Enkele weken geleden, op een zonnige aprildag, zat ik in de permacultuurtuin van Schloss Glarisegg. Tuinen zijn voor mij heilige plekken van ontmoeting met het leven. Terwijl ik daar zat, kijkend en nietsdoend, kwam alles tot rust. Hommels en bijen zoemden van bloem naar bloem. Ik voelde me tevreden en aanwezig, in een staat van stille dankbaarheid.

Toen verscheen hij — de koninginnenpage. Hij fladderde kort om me heen, als een dansend welkom, en verdween tussen de bloemen. Zulke momenten zijn voor mij pure geschenken. Mijn gezicht ontspant, mijn hart opent zich. In zulke ogenblikken voel ik me echt rijk.

En ik dacht: hoe treffend dat juist deze vlinder is afgebeeld op geld. De Zwitsers hebben het begrepen, dacht ik. Dit ís rijkdom — schoonheid, leven, overvloed. Vroeger hadden wij in Nederland de grutto op ons honderd gulden biljet. Ook dat was een mooi eerbetoon aan onze landschapsrijkdom.

Terwijl ik daar zat in de tuin, bleef de vraag hangen:

Wat is voor mij werkelijk waardevol? Waar voel ik me thuis?

Ik wil zijn op de plekken waar
de koninginnenpage fladdert,
de puttertjes drinken uit een beek,
de veldleeuwerik zingt in jubelende spiralen,
het ijsvogeltje duikt als een blauwe flits,
het winterkoninkje zijn nestje bouwt,
de geur van tijm en rozemarijn in de lucht hangt,
de bosbessen paars afgeven aan je vingers,
en je wakker wordt van een vogelconcert.

Ik wil zijn waar je schelpen en haaientanden vindt op het strand.
Waar je kunt zwerven, luisteren, proeven, vertragen, op blote voeten kunt lopen.

Want dáár voel ik me rijk.
Dáár voel ik overvloed.
Dáár voel ik de schoonheid van Moeder Natuur.

Tijdens mijn zevenjarige reis door Europa, waarin ik als vrijwilliger werkte bij eco-gemeenschappen, heb ik bijna niet nagedacht over geld. Mijn ‘inkomen’ was een dak boven mijn hoofd en gezonde, biologische maaltijden. Wat een zegen.

Ik voelde me rijk — niet in materiële zin, maar door alles wat ik mocht ervaren. De stilte van het bos. De kleuren van de ochtendhemel. De warmte van verbondenheid. Mijn mantra over geld is altijd geweest: er is genoeg. En zo is het ook gegaan. Als ik het nodig had, was het er. Maar meestal dacht ik er niet eens aan. Wat een luxe, eigenlijk.

En jij?
Wat is voor jou waardevol?
Wanneer voel jij je rijk?
Herken jij ook dat gevoel van overvloed, verwondering en schoonheid in de natuur?