Elkaar met liefde benaderen

De huidige wereldfase die we meemaken vergelijk ik ook wel met het doorlopen van een detoxfase. Als wij in een detoxkuur ons lichaam ontgiften dan ontdoet het lichaam zich van vele afvalstoffen. Aangezien moeder aarde nu haar trilling verhoogt, ervaren wij nu allemaal een globale detoxfase. En er komt momenteel heel veel vuil omhoog. Het vuil kan zich niet langer verstoppen.

De vraag is nu hoe gaan wij om met al het vuil om? Hoe antwoorden wij op de duisternis, leugens en het gedoe waarmee we worden geconfronteerd? Ieder mens kiest zijn eigen strategie. Er zijn mensen die ervoor kiezen om het te negeren. En dit kan soms tijdelijk een goede keuze zijn, maar uitstelgedrag lost niet het probleem op waarmee we worden geconfronteerd. We kunnen niet voor eeuwig ons kop in het zand steken.

Andere mensen kiezen ervoor de schuld bij andere mensen neer te leggen. Het voelt immers makkelijker om een ander als ‘de schuldige’ aan te wijzen en over hun te oordelen, dan om jezelf aan te pakken en werkelijk stappen te zetten om je persoonlijke levenswijze te veranderen.

Weer andere mensen kiezen ervoor om te vechten tegen de onderdrukking. Het voelt heldhaftig om je te verzetten tegen je tegenstanders. Helaas, dit werkt ook niet! Wat spiritualiteit ons namelijk leert, is dat we allemaal één zijn met elkaar. Als je werkelijk de eenheid van het leven gaat voelen, dan merk je dat elk gevecht hetzelfde is als de éne hand die met de andere hand vecht. Vechten heeft geen zin als we allemaal één zijn. Het is heel belangrijk om te onthouden dat er geen tegenstanders zijn, ieder mens is namelijk je broeder of zuster.

Een andere strategie die ik mensen zie toepassen is preken. Mijn definitie van preken is om andere mensen op een opdringerige wijze proberen te overtuigen van jouw persoonlijke waarheid. Vaak proberen predikers ‘halve waarheden’ bij je op te dringen terwijl je helemaal geen behoefte hebt aan deze informatie. Kortom een prediker is iemand die zich betweterig opstelt en niet inziet dat iedereen zelf toegang heeft tot zijn eigen wijsheid.

Als negeren, de schuld bij een ander leggen, vechten en preken niet werkt, wat werkt dan wel? Hoe kunnen we dan wel omgaan met de duisternis die we in ons leven ervaren? Het antwoord is wat mij betreft dat we de duisternis confronteren met liefde.

Een voorbeeld uit mijn eigen leven. Ik werd vroeger boos als ik de vele voorbeelden zag van hoe wij mensen de natuur onderdrukken. Ik hou ontzettend veel van de natuur en ik heb er grote moeite mee met deze verkrachting van de natuur. Wij mensen onderdrukken de natuur en hebben het vaak niet eens in de gaten of we zijn onverschillig. We weten niet beter.

Enkele weken geleden was ik aan het ontspannen in de natuur. Ik lag naast de oever van een vijver en bewonderde al het leven om mij heen. Hoe mooi om een moeder waterhoen te zien met haar jongen. Hoe mooi om te zien hoe een stern in het water duikt om een visje te vangen. Hoe mooi om te zien hoe de kruiden bloeien naast het water. Mijn ontspannen natuurmoment werd helaas verstoord door een man met een stinkende tractor.

Hij kwam het grasmaaien… Normaal gesproken zou mijn eerste reactie woede zijn. Hoe kan deze man mijn mooie moment verstoren? Hoe durft hij de natuur aan deze prachtige oever te maaien?

Op zulke momenten word je getest door het universum. Reageer ik met woede of met liefde? Ik besloot om op een andere wijze te antwoorden. Niet langer met woede. Immers deze man, dat ben ik… (er zijn geen tegenstanders, wij zijn één). Ik koos ervoor om het dialoog aan te gaan met liefde.

Hij zag dat ik met hem wilde praten, dus hij stapte uit zijn tractor. Ik vertelde hem dat ik er moeite mee had hoe wij de natuur onderdrukken in ons land. Ik vertelde hem hoe we ook op een andere wijze de natuur kunnen benaderen, namelijk met liefde en diepe eerbied in ons hart. Ik vertelde hem over de biodiversiteit aan deze oever. De vele kruiden die er groeien.

In het begin probeerde hij zich te verdedigen… En ik toonde begrip. Hij volgde immers ook maar een opdracht van het systeem. Hij dacht eerst dat ik als een of andere activist hem probeerde aan te vallen. Hij verdedigde zich door te zeggen dat er in andere stukken van Europa hele natuurgebieden worden vernietigd.

Zo’n standpunt begrijp ik natuurlijk wel. De verwoesting van hele landschappen is natuurlijk schrikwekkend. Maar dat neemt niet weg dat ook al onze kleine keuzes meetellen. Op de vernietiging van hele landschappen heb ik weinig invloed, maar ik voelde dat ik dit moment wel een verschil kon maken voor dit kleine plekje natuurschoon.

Toen hij merkte dat ik niet boos was, begrip toonde voor hem en niet iets wilde opdringen zag ik zijn houding veranderen. Hij luisterde echt naar mij en ik voelde een verbinding. We begrepen elkaar. En ik begreep hem ook echt. Ook ik heb vroeger wel eens in zijn schoenen gestaan, waarbij ik opdrachten uitvoerde met tegenzin.

Aan het einde van ons gesprek, name we op een positieve wijze afscheid van elkaar en ik wenste hem een fijne dag. Wat mij betreft was ik op dit moment geslaagd voor mijn test. Ik had niet gereageerd uit woede, maar ik was het dialoog aangegaan met liefde.

Op dat moment zag ik de natuur niet alleen in de schoonheid van de bloeiende kruiden, de stern en de vijver. Ik zag de natuur ook in mijn medemens! Deze man was ook de natuur! En hij verdiende het om met dezelfde liefde en eerbied te worden benaderd als de rest van de natuur.