Als sinds mijn jeugd ben ik een uitblinker in de kunst van het niets doen. In het Italiaans noemen ze het ook wel: ‘dolce far niente’. Nederlandse woorden die dit niets uitvoeren goed omschrijven zijn: niksen, lummelen, lanterfanten en luieren… Heerlijk toch? Ik hou ervan om helemaal niets te hoeven doen op een dag. Toch zijn er veel mensen die dit lummelen niet uit kunnen staan en veroordelen. Hun eigenwaarde en identiteit is gekoppeld aan hoeveel ze doen. Als ze niksen of lummelen voelen ze zichzelf niet nuttig. Ze moeten van zichzelf de hele tijd bezig zijn en hard werken.

Het niksen, lummelen, lanterfanten, luieren wordt door veel mensen veroordeelt. Echter deze ontspannen manier van door het leven gaan, vind ik juist een verheven staat van zijn. Er zijn al genoeg mensen die stress en spanning scheppen voor zichzelf. Is het niet prachtig om juist tot een ontspannen staat van zijn te komen? In deze ontspannen staat kom ik tot diepe rust, voel ik diepe verbondenheid met al het leven om mij heen en zie ik de schoonheid van de natuur. In ontspanning kan ik mij veel makkelijker afstemmen op het ritme van de natuur. Ik kom tot mijzelf en ik ervaar mijn eigen zachte energie.

In deze zachte energie voel ik diepe liefde voor al het leven om mij heen. Ik vind het bijvoorbeeld heerlijk om lekker aan het water op het gras in de zon te liggen en te kijken naar hoe moeder meerkoet haar jonkies voert. Of ik geniet van de schoonheid van de glinsterende vleugels van een insect dat op mijn been land. Als ik geen tijd had gemaakt om te lummelen dan zou veel schoonheid van de natuur aan mij voorbij gaan.

Er is ook helemaal niets mis met hard werken… als er maar sprake is van balans. Hierbij bedoel ik dat je echt met heel je hart van je werk houdt. Dat je werk daadwerkelijk je passie is in het leven. Maar hoeveel mensen kunnen dit echt eerlijk zeggen? Misschien 1% van de bevolking? Volgens mijn observatie verlangen veel mensen naar het weekend.

Natuurlijk kun je het ‘niksen’ ook te ver nemen. Ook dit is dan weer niet in balans. In het Engels hebben ze hier een woord voor: ‘complacent’. Het type ‘couch potato’ die niets anders dan junk food eet en de hele dag televisie kijkt. Dan leef je als een troebele plas water… Te passief. Te weinig beweging. Nee, het voelt veel beter om te stromen in het leven.

Als je stroomt dan wordt het water weer helder. Je volgt je droom en je gebruikt je vuur om je passie te manifesteren. Als het vuur echter te sterk is krijg je een burnout… Als het vuur te weinig is… dan krijg je een boreout. Kortom alles in balans. Om zowel tijd vrij te maken voor het lummelen en tevens tijd te maken om met passie aan je droom te werken! Alles met mate en alles in balans. Naar mijn inzien is max drie uur werken per dag genoeg. Maar goed als je werk echt je passie is, dan is het natuurlijk geen probleem om langer te werken. Dan voelt het immers niet als werken. Je doet iets wat je leuk vindt.

Nu de wereld even stil staat en er veel mensen thuis zitten, worden veel mensen met zichzelf geconfronteerd. Het is zeker een mooi moment om te reflecteren over het leven. Dit is het moment om alles onder de loep te nemen en om eerlijk naar onszelf te kijken. Als je een baan hebt en je voelt er geen passie voor, dan is dit niet de baan voor jou.

Ik eindig met de volgende woorden… Lang leve de niksende, luierende, lanterfantende en flierefluitende Lummelaars! Ha ha! Ben jij er ook een?