In het tijdschrift de Happinez las ik een mooi artikel over schoonheid van onze imperfecties. Fotograaf Jet van Gaal omschrijft het met deze prachtige woorden:

‘Voor mij is schoonheid een gezicht waarvan je ziet dat het heeft geleefd; rimpels die laten zien dat je hebt gelachen; de kleur van je pigment en andere uiterlijke kenmerken die je verbinden met generaties die je zijn voorgegaan; structuren van de huid die speciale patronen en littekens creëren die tegenslagen onthullen die je hebben gevormd. Dit zijn substantiële kenmerken die ons uniek maken. Het maakt deel uit van onze identiteit. Ik zie onze huid als een wonder van miljoenen individuele cellen die samen het grootste orgaan van je lichaam vormen. Het beschermt ons tegen de buitenwereld en tegelijkertijd is het de overgang naar onze innerlijke wereld, naar onze persoonlijke verhalen’.

Je kunt op deze site haar bijzondere foto’s bekijken:

https://jetvangaal.com/projects/blueprint/

Hoe Jet kijkt naar onze uiterlijke imperfecties kijkt, vind ik erg inspirerend. Vaak vinden we deze uiterlijke kenmerken lelijk. We proberen deze imperfecties voor elkaar te verbergen. Eigenlijk zijn deze kenmerken helemaal niet lelijk. Onze vlekjes, rimpels en littekens maken ons uniek. Volgens het ‘wabi sabi principe’ zijn dit juist de kenmerken die ons mooi maken. Het is maar hoe je er naar kijkt.

Vandaag heb ik een foto van mezelf gemaakt. Het viel mij op dat ik rimpeltjes krijg onder mijn ogen. Het verouderingsproces verloopt bij mij vrij langzaam aangezien ik oergezond leef, echter toch kan ik met mijn gezonde leefwijze ook niet aan het verouderingsproces ontsnappen. Ik kan het proces alleen vertragen.

Het liefhebben van mijn imperfecties is voor mij zeker niet altijd zo makkelijk geweest. Ook nu betrap ik mezelf er soms nog op dat ik deze kenmerken liever wil verbergen. Dit patroon wil ik vanaf nu loslaten. De afgelopen jaren heb ik stappen gezet op het gebied van zelfacceptatie en zelfliefde.  Ik hou van mezelf zoals ik ben. Ik hoef niet het perfecte, gespierde mannenlichaam. Nee, ik ben helemaal goed zoals ik nu ben. Ik ben blij met mezelf.

Soms denk ik ook wel eens dat het in onze op ‘het uiterlijk gefocuste wereld’ helemaal niet makkelijk is om er prachtig uit te zien. Mensen vallen dan makkelijk voor je uiterlijk, maar zien ze ook de kern van wie je bent?

Als we leren om door de ogen van liefde naar elkaar te kijken dan zijn de uiterlijke kenmerken helemaal niet meer belangrijk. We kijken met ons hart en we voelen de trillingsfrequentie/energiesignatuur van de persoon. Dit zegt veel meer over iemand dan slechts de lichamelijke kenmerken.

Bij het kiezen van een partner keek ik vroeger door de ogen van aantrekking. Inmiddels heb ik geleerd om door de ogen van liefde te kijken en kan ik het uiterlijk meer loslaten.

De seks met een aantrekkelijk persoon kan natuurlijk heel verleidelijk zijn. Als we voor het eerst met een aantrekkelijk iemand vrijen dan voelen we het geluk stromen. Echter na twee jaar voelt het voor veel mensen al als gewoon. Dan is het al niet meer zo bijzonder, je bent eraan gewend geraakt. Net als een liedje dat je vaak hoort.

Uiterlijke aantrekking mag er zeker zijn wat mij betreft. Ik wil er niet over oordelen, maar ik observeer wel de beperkingen ervan. Het is namelijk zonde als uiterlijke kenmerken ons afleiden van de prachtige essentie van een persoon. Bovendien is het verspilde tijd als we een relatie met iemand aangaan puur op fysieke aantrekkingskracht alleen om er na twee jaar achter te komen dat we de persoon eigenlijk niet eens aardig vinden.

Als ik door de ogen van liefde kijk, dan zie ik de uiterlijke en innerlijke schoonheid van elk persoon. Het is zo mooi om de energie van iemand te voelen. In de kern zijn we allemaal Liefde.