Namasté wandeling
Elke avond ga ik rond 21:30 naar bed om te slapen. Het duurt meestal niet langer dan een half uurtje om in slaap te vallen. Bijna elke avond heb ik wel een droom. Deze droomwereld genereer ik binnen mijn bewustzijn. Ik schep o.a. een droomlandschap met daarin mensen en dieren. Bovendien heb ik ook een soort van droomlichaam. Vervolgens maak ik hele avonturen mee in mijn droom tot ik in de ochtend weer wakker word.
Nu denken veel mensen dat als we ontwaken van onze droom dat we dan terecht komen in de ‘echte wereld’. Deze fysieke wereld voelt immers heel solide aan en veel minder subtiel als een droomwereld. Desalniettemin is deze hele fysieke wereld net zo goed een generatie binnen ons bewustzijn. We scheppen een landschap, mensen, dieren en een lichaam voor onszelf, net als binnen onze droom. Alles wat we de fysieke wereld noemen is goed te vergelijken is met een droomwereld. Maar de fysieke wereld is niet meer of minder echt dan die droomwereld.
Waar ik dus naar wijs is dat we eigenlijk rondlopen in een generatie/projectie van ons bewustzijn. Alles wat we objecten noemen zijn een generatie van het subject en dus eigenlijk ook het subject zelf. Met andere woorden, we lopen rond in het ‘Zelf’. We lopen rond in het ‘Ik ben’. We lopen rond in God.
Het duurde even voordat ik dit perspectief volledig kon accepteren. Maar nu zie ik alles en iedereen die ik ontmoet niet langer als een ‘ander’. Iedereen die ik ontmoet, dat ben Ik. Alles wat aan mij verschijnt dat ben Ik. Zodra ik dit meer en meer besef, op dat moment begint mijn echte ontwaken. Natuurlijk is het wel heel makkelijk om dit eenheidsbesef weer te vergeten. Deze fysieke wereld voelt immers zo echt aan en ik vergeet het weer en val weer gedeeltelijk in slaap.
Om mijzelf te herinneren aan de eenheid van het leven, heb ik een oefening bedacht. Ik noem het de namasté wandeling. Elke dag maak ik een wandeling van ongeveer een half uur. Elk wezen dat ik ontmoet tijdens mijn wandeling begroet ik in mijn hart met de groet namasté. Het woord namasté betekent letterlijk “Ik buig voor het goddelijke in jou”, en geldt als een gebaar van waardering en een teken van respect naar de persoon die begroet wordt.
Ik eer elke wezen dat ik ontmoet tijdens mijn wandeling. Ik eer het goddelijke in alles en iedereen. Ik eer het goddelijke in elke grasspriet, madeliefje, paardenbloem, boom, mens, vogel, kat, hond, element, moeder aarde, de zon, de maan en de sterren.
We zijn allen één. Laten we dat nooit meer vergeten, dan lossen alle problemen zich vanzelf op. Wie heeft immers de behoefte om zichzelf aan te vallen, te vervuilen en te onderdrukken? Zodra we de eenheid van het bestaan gaan zien & leven, verknoeien we onze tijd niet langer aan dat wat onbelangrijk is. We gebruiken onze tijd om expressie te geven aan liefde en vreugde. Op het moment dat we dit allemaal gaan doen scheppen we een hemel op aarde. En zeg nou zelf… dat is toch veel leuker dan al deze onzin die we nu scheppen 😉
Namasté lieverds!